کنار عکس تو پر ازحال وهوای گریه ام

شکوه نمی کنم ولی پر از صدای گریه ام

شکوه نمی کنم ولی حریف دنیا نمی شم

مثل یه بغض کهنه ام جون می کنم وا نمی شم

برق کدوم ستاره زد تو چشمایی که یادمه

تو دل سپردی از ازل تو پر کشیدی از همه

حس کدوم فاصله بود که از رگ تو کنده شد

بین کدوم دقیقه بود که قلب تو پرنده شد

شکوه نمی کنم ولی دنیا فقط یه منظره س

تو اون طرف من این طرف فاصله مون یه پنجره س

تو قصه موندی همه شب تو ریشه بستی همه جا

اسم تموم کوچه ها سهم تموم آدما

من از هجوم خستگی حریف دنیا نشدم

کنار سفره ی زمین نشستم و پا نشدم

شکوه نمی کنم ولی دوزخ دنیا مال من

تو پرکشیدی از زمین به سمت پروانه شدن

هی فلانی

عاشقانه های مرا به خود نگیر

مخاطب من معشوقه ایست که هنوز به دنیا نیامده

تو که چندیست برای من از دنیا رفته ای !

میدانی ؟ خستــــــــــه ام

نه اینکه کــــــوه کنده باشـــــــــــم نه

دل کنده ام ! دل

ولی بیهوده تلاش نمیکنم

دیگر هیچ تویی با من، ما نمیشود

تو را، من، “تو” کردم، در همین چند خط عاشقانه

کاش دل آدمها ، بدون تجربه میفهمید : که دلبستن به کلاغی که دل دارد

بهتر از دل باختن به طاووسی است که فقط ظاهر زیبا دارد…!

کاش واسه یه روز هم شده دنیا برعکس میشد